İŞTE O YAZISI: 

BELKİ DE BİR GÜN

Kalbimin her ritmi bir umut, umuda bağlanmış hayaller ve hayallerle kurulmuş bir yaşam. Tohum misali toprağıma diktim hayallerimi, yağmurlarımla besledim, ben mevsimimi sabırla bekledim ve hayallerimi bir gün yeşerteceğim. Hayallerim bir gül gibi ilgi göstermezsem dalı kırılır, sulamazsam kurur ve görmezden gelirsem yok olur. Hayallerim bülbül gibi hayalden hayale aşık olur. Ve biliyorum; sahip çıkmazsam eğer gül kurur ot olur, bülbül gider av olur. Bu kadar olur varken ben hiçbir şey olmaz demiyorum. Ufacık tohum ağaç olduysa, bülbül güle vurulduysa, hayallerim elbet gerçek olur.         

Ne mi benim hayalim? Gitmediğim bir şehir, adım atamadığım o topraklar dokunamadığım

 o yaprak, tırmanamadığım koskoca yeşil dağlar ve hiç görmediğim Karadeniz. Hiç hafife alamadığım bir hayal bu. Yaşanmış tüm kötülükleri arkamda bırakarak Karadeniz’i karşıma almak, elimde üç-beş kâğıt bir de kalem, mevsim sonbahar, Trabzon’un bulutları yine ağlamaklı, ufakta güneşin hazin vedası…Ve yazmaya başlamak, bugüne kadar kimsenin yazamadığını, bugüne kadar hiç yazamadıklarımı.Yağan yağmur ıslatsın kâğıtlarımı, ağlasın bir önceki satırdaki mürekkep ve gerekirse silinsin yazdıklarım ama buna rağmen iştahla yazmaya devam etmek, kağıt yırtılana, mürekkep bitene dek, ta ki Karadeniz taşana dek.

Hayat ve hayal arası ince çizgi bu olsa gerek. “Hayalken hayata dönüştürmek” Biliyorum ki bu benim elimde, belki tuhaf gelecek ama hatta benim kalemimde. Nerden mi çıkarıyorum? Hayal ve hayat iki kelime… Hayalin hayattan farkı sadece bir harf (l). Bunu değiştirmek için bir şeyler silinmek zorunda değil. Sadece kısa bir çizgi, son harfin ortasına (t). Ama bu çizgi çaba demek, azim demek, olacaklara dair umut etmek… Bunun için de kısa bir çizgiyi bile bilmek gerek. Tabi ki yaşam bir hayalle sınırlı değildir. Benim de tek bir hayalim yok aslında. Şimdi anlatadursam belki de zamanım yetmez ya da yamaya çalışsam mürekkep. Niye bilmiyorum ama birini daha yazasım geldi. Aslında en büyük hayalimdir öğretmenlik. Neden olmasın ki bir gün ben de öğretmen olabilirim. Bir döneme rehber olmak, ışık tutabilmek o kocaman yüreklere, derslerine girip edebiyat anlatmak, yüreklerinde ki aşkı şiir de aramak, ümitlerini rediflere sığdırmak, dikkatlerini sınamak kafiyelerde ne güzel olurdu. Bunun gibi bir çok hayal…

Hiçbir hayal sıradan değildir, hiçbir insanın sıradan olmadığı gibi. Her insanın hayali en güzeldir. Kimse mutsuz olmayacağı bir hayal kurmaz, herkes hayalini gerçekleştirirse belki de mutsuz olan kalmaz. İnsanların en mutlu olduğu yerdir hayalleri, çünkü özgürdür, ulaşmıştır en çok istediğine. Hayaller gerçekten özeldir. Bir yetimin gözyaşı kadar değerli, bir aşığın gecesi kadar derin ve çöldeki bir su damlası kadar önemlidir. Önümde iki seçeneğim var, kurabileceğim iki cümle: “ Hayaldi gerçek oldu.” ya da “ Hayaldi hayalde kaldı.” Hayaldi gerçek oldu demek istiyorum ilerde. Yıkmak istemiyorum bir şeyleri. Gurur duymak istiyorum yaşantımla hayallerimle duyduğum gibi.

Hayallerime inanarak başladım çıktığım her yola, azimle yürüdüm taş, toprak, çamur demeden yalın ayakla da olsa. Bir deniz çıkarsa karşıma Halık’a dua eder balık olurum, Yunus olur kıyıya vurur, sonra tekrar kendim olurum. Bir uçurum çıkarsa karşıma kanat takar kuş olurum, gerektiğinde köprü, gerektiğinde yol olurum. Eğer hayallerim varsa tohuma toprak olurum, gökten iner yağmur olurum. Bağrımı deler koca bir ağaç olurum, güle korunak, bülbüle yuva olurum. Bu kadar olur varken ben hiçbir şey olmaz demiyorum. Belki de bir gün…